kâbuslar büyütüyorum rahmimde

seviştiğim bir ceset torbasının

izmaritte bıraktığı kanları hatırlıyorum bir anda,

sonra değişiyor sahne.

kolsuz bir adam

yıkıyor bedenimi yumruklarıyla...

tükenmişliğime küfrediyorum

ve

sarsılıyor dünya.

Yüreğimi parça parça söküp

çıkarıyorum göğüs kafesimden,

solucanları besliyorum.

kargalarla dost olmuş

bir korkuluğun gözlerinden

bakıyorum dünyaya.

Kafatasımdan şarap içen

fahişeler görüyorum,

hiç şiirsel değiller.

kalça kemiklerimi kemiren

şehvetli erkeklerle sevişecekler az sonra.

evren yeniden kurgulanmazsa...

Bir nar çiçeğinin rahminde taşıdığı kızıl ormanım ben.

uyuyorum,

lütfen sessiz ölünüz.